Hoe het begon…

​In 2009 zien we een Deense dog zitten in een café. Hij was mager (47kg), had geen levenslust meer en zag er ongelukkig uit.

We vroegen aan de eigenares of we hem niet konden overnemen. Na een week, op een vrijdagavond in de winter, was het zover. Rond 23 uur werd er gebeld aan de deur en daar stonden ze met Dino. We hebben hem meteen binnengenomen en eten gegeven. Onze New Foundlander Rage heeft haar die nacht over Dino ontfermd. Na een nacht van gehuil was het tijd om hem met de rest van de roedel te laten kennismaken.

Hond per hond lieten we bij Dino en die vonden het allemaal wel OK, dus na het nodige gesnuffel was hij een lid van de roedel alsof het nooit anders was geweest !

​Achteraf kregen we het volledige verhaal van Dino te horen. Als pup was hij geadopteerd uit het asiel en had hij sindsdien bij dezelfde eigenaar gewoond. Maar het noodlot sloeg toe. Zijn baasje stierf en werd pas na 1 week gevonden! Dino had al die tijd naast zijn baasje zitten rouwen.

​Nadat zijn baasje (en hijzelf) werden gevonden, belandde hij terug in het asiel waar hij geadopteerd werd door iemand die een hard rock café had. Hij was toen al 5 jaar. Hij treurde nog steeds en doordat hij al een relatieve leeftijd had bereikt, ging het bergaf met hem. De rest van het verhaal is bekend.

​Rataplan werd zijn naam en dag na dag, week na week zagen we hem openbloeien! Hij at goed, speelde en genoot 300% van zijn persoonlijke caravan die we hadden aangekocht voor hem en van alle aandacht en de liefde die hij kreeg en wij genoten enorm van hem!

Overal waar we gingen ging onze Rataplan mee!

​Na ongeveer 1 jaar zagen we immers dat de leeftijd en zijn harde verleden zijn tol eiste… Zijn heupen en poten werden geveld door artrose, en op momenten kon hij niet meer rechtstaan.
We hadden toen al uitgemaakt dat we hem niet wilden laten afzien en als het moment zou komen dat we niet egoïstisch mochten zijn en aan hem moesten denken! Nilo ontfermde zich over onze Rataplan zodat hij geen minuut alleen was. En als er iets dreigde verkeerd te gaan, sloeg Nilo alarm!

We hebben ALLES geprobeerd. Eerst kortwerkende cortisone kuren en ontstekingsremmers, dan langwerkende cortisone kuren, speciale voeding.

Alles is de revue gepasseerd. We wisten dat hij oud was en dat we hem op korte tijd moesten afgeven.

​21 oktober 2011​

Jacqueline en Femke van ‘ Stichting De Ezelshoeve ‘ brengen onze Dolf na 6 weken terug naar huis, nadat hij bij hen werd gecastreerd.
Bart gaat de honden eten geven terwijl ik bij de dames blijf.
Bart doet teken dat Rataplan wil overgeven maar niet kan, schuimbekt en ijsbeert. We herkennen dat. Hij heeft het nog eens gehad, maar was er met 3 spuiten terug bovenop, dus we dachten ook deze keer dat hij erdoor zou geraken. We bellen onze dierenarts Elke en plots zegt ze: ”Sorry, het is té ver, hij heeft een maagkanteling!” Dan heb je nog 1 uur. Even flitst het door je. Zouden we toch niet meer proberen? Maar onze Rataplan was op!

Zijn leeftijd, schrik voor auto’s en spuiten, zijn lijfje dat versleten was en ons voornemen om niet egoïstisch te zijn, maar vooral de blik in zijn ogen die ons vertelden “laat me gaan” heeft ons besluit hard gemaakt. We laten je gaan lieve reus.

Jacqueline vroeg ons of ze zijn laatste momenten en ons afscheid op foto mocht vastleggen en dat heeft ze ook gedaan.

​​Toen stond ons besluit vast : DIT is wat wij willen doen in ons leven.
Dieren met een hard verleden er terug bovenop krijgen en hen nog mooie laatste jaren geven zoals het hoort met veel aandacht, liefde en veel verwennerij!!!

 

Rataplan, we missen je nog elke dag!
Omdat we je NOOIT zullen vergeten, speciaal voor jou :

​VZW Rata’s Animal Shelter